Impact!

In eerste instantie was het gebouw op het Jaarbeursplein in Utrecht een beveiligingsgebouw. Na veel verschuiving is uiteindelijk in 2017 de duurzame ontmoetingsplek erin getrokken. Toen was het overigens al bekend dat het gebouw tegen de vlakte ging. “Het was me mijn eer te na om het weg te gooien. Ik heb aan de Jaarbeurs gevraagd of ik het alsjeblieft mocht hebben,” zegt de kwartiermaker met een brede glimlach op zijn gezicht. Wat hij ermee moest wist hij op dat moment nog niet, alleen wel dàt hij er wat mee wilde.

De puzzelstukjes vielen in elkaar

Toen eenmaal de tijd begon te dringen en het pand weg moest, vielen de puzzelstukjes in elkaar. De dochters van Arthur gingen het huis uit en hij vond een mooi stuk grond aan de rand van het bos in Driebergen. Dit zag hij als ideale kans om vanuit de stad de natuur in te trekken. “Het ging allemaal precies met de overdracht van de grond.”

Van slooppand tot huis

Niet alles uit het pand was bruikbaar, maar Lippus wist wel veel uit de bovenbouw te halen. “De bovenbouw was staalbouw met rondom zware kozijnen van dezelfde maat en losse betonplaten op het dak. Daar kan ik wel wat mee.” Arthur heeft duurzaam sloopbedrijf Adex Groep ingehuurd om het gebouw uit elkaar te halen en naar zijn nieuwe kavel te brengen. Het gevolg: ANNE ligt nu ‘als afval’ in zijn tuin. Lippus: “Dat is het grote probleem met circulair bouwen, als je het door een sloper uit elkaar laat halen heet het daarna waardeloos afval. Echter, er ligt veel waarde in het één-op-één her te gebruiken bouwmateriaal en demontage en transport kost veel geld.”

Er ligt veel waarde in het één-op-één her te gebruiken bouwmateriaal

Om het ‘kostbare afval’ in zijn tuin tot een huis te maken, neemt Arthur nu zelf de regie in handen. Er is al een aantal partijen die hem daarbij wil helpen. “Adex Groep was tijdens de demontage zó enthousiast geworden, dat ze aanboden straks bij de bouw te helpen. “Al moet het op mijn vrije dag,” zeiden ze. Dat is fijn, want zij hebben het ook uit elkaar gehaald en weten dus ook hoe het weer in elkaar moet.”

Hogeschool Utrecht

Ook de Hogeschool Utrecht, waar Lippus veel mee samenwerkt, is geïnteresseerd in zijn project. Ze hebben voor derdejaars studenten een project gestart van drie maanden om het ontwerp te maken. “Ik weet wat ik heb geoogst en ik weet wat ermee kan gebeuren, dus ik heb de studenten in hoofdlijnen meegegeven wat het idee is. Zij zijn super enthousiast en gaan daarmee aan de slag.”

Ik weet wat ik heb geoogst en ik weet wat ermee kan gebeuren

De studenten staan volgens Arthur te popelen om te kijken naar oplossingen voor de problemen waar hij tegenaan loopt. Zo zaten in het gebouw bijvoorbeeld 40 jaar oude kozijnen. “Iedereen denkt dat dat niet meer voldoet. In de oude situatie was het binnenklimaat dan ook niet optimaal.” Normaal worden deze kozijnen dan ook vervangen, maar doordat het hardhout is, zijn ze volgens de kwartiermaker nog goed bruikbaar.

“Wat ik nu probeer,” legt hij uit, “is die kozijnen één-op-één te herbestemmen, met glas en al. Het probleem daarmee is dat het oud dubbel glas is en we moeten naar triple glas met de juiste isolatiewaardes.” Met dit uitgangspunt daagt Lippus de studenten nu uit. Hij wil twee ruiten achter elkaar zetten om te kijken of de isolatiewaardes hiermee goed zijn. “Wat we met die luchtspouw daartussen moeten, weet ik nog niet, maar de Hogeschool heeft een testopstelling in het technieklab. Ik breng daar een kozijn heen en dan gaan we experimenteren. Niet alleen de studenten vinden het leuk, maar ook de docenten vinden het fantastisch.”

Veel te leren

Dat de realisatie van de woning allemaal wat langer duurt en door vergunningen en lokale wet- en regelgeving niet even makkelijk gaat, vindt Arthur niet zo erg. “Ik vind het leuk om die reis te beleven,” zegt hij. Doordat hij de materialen op eigen grond opslaat, vermijdt hij hoge kosten. Hierdoor is er minder urgentie en neemt hij de tijd om zo veel mogelijk te leren en te ontdekken. Deze kennis kan hij in zijn professionele leven dan weer gebruiken in de hoop dat zoveel mogelijk anderen ervan leren. “Weet je,” zegt hij na een korte stilte, “ik kan mij de tijd permitteren omdat we niet alleen de grond hebben maar ook een 120 jaar oud huisje dat daarop staat. Dat huisje hebben we eerst ‘even’ circulair opgeknapt tot nulopdemeter woning. Daar wonen we nu in en dat wordt straks een toffe B&B als we doorverhuizen. Geen haast dus. Tijdens de bouw heb ik al elke dag een vakantiegevoel.”